Picos de Europa

09-06-2009

San Vicente de la Barquera – Potes

70 km

Vandaag zijn we vertrokken naar het nationaal park Picos de Europa met het plan hier een flinke bergwandeling te gaan maken. Allereerst laden we niet alleen onszelf op, maar ook de camper op een mooie camping met uitzicht op de eerste topjes van de Picos. Vanaf de camper zagen we een mooie top om naartoe te lopen en ook meteen onze nieuwe schoenen aan de bergen te introduceren. Bij de receptie kochten we een wandelkaart van het gebied en met Robberts kaartlees kunsten zijn we op pad gegaan. We zijn niet helemaal aangekomen bij de top die we zagen, maar hebben een andere top beklommen. Er was één pad omhoog die aardig stijl liep, dus onze bovenbenen werden wakkergeschud en de kuiten stonden strak. We hadden in de boeken gelezen dat er verschillende wilde dieren rondlopen in het gebied, zoals de Pyreneese Gems en de bruine beer. Hoewel we onderweg wel de voetsporen en uitwerpselen tegen kwamen van deze beesten, hebben we ze helaas, of misschien maar beter ook, niet gezien. Uiteindelijk op de top, zagen we in de verte de top waar we eigenlijk van plan waren naartoe te gaan. Ach, waarschijnlijk was het een zelfde soort wandeling geweest, dus het maakte ons niet uit. Onderweg naar beneden heeft Robbert nog geprobeerd tarantula's te spotten, hoewel we niet eens weten of die hier wel leven... Op de camping hebben we ons wasje kunnen draaien en reislog kunnen updaten. We zijn helemaal de verjaardag van Chris Gerritse vergeten, maar bij deze van harte gefeliciteerd!

10-8-2009

Potes – Fuente dé

25km

Tijdens het inpakken van de camper worden we nog toegesproken door een stel Nederlanders die graag onze camper van binnen willen bekijken, ze vinden het prachtig, ze rijden zelf in een VW T4 busje (een stukje kleiner) en waren onder de indruk van de ruimte in onze luxe Italiaanse rode twee zitter met achterwielaandrijving en 2.5L motor.

Op de parkeerplaats van de kabelbaan maken we ons gereed voor een fikse wandeling, genoeg eten, drinken en kleding gaan mee in onze rugzakken. Bij het beginpunt zagen we het bord van onze geplande route al staan en wisten we dat we de gele met witte streep moetsen volgen. De route heeft een lengte van 11 km met een duur van 4,5 uur. Vol goede moed zetten we de eerste stappen bergopwaarts. Het gaat aardig stijl omhoog, maar het wordt netjes afgewisseld met vlakke stukken. Dit houden we best 4,5 uur vol met een prachtig uitzicht over de groene (bomen), bruine (rotsen) en witte (eeuwige sneeuw) bergtoppen. Na een tijde begint het aardig te waaien en krijgen we ook honger. We zoeken en vinden een beschut plekje bij een boom. Eten een banaan, niet wetende wat ons te wachten staat...Nog steeds volgen we de geel-witte streep en die geeft ons aan dat we door een uitgestrekt weiland omhoog moeten. Nog steeds kijken we om ons heen of de de Gems tegenkomen, maar het weer is ook niet al te zonnig dus we denken dat ze lekker in hun holletje zitten. Je hebt het niet eens door, maar als je stil bent en je adem inhoudt, hoor je helemaal niets. Af en toe een vogel, maar verder komt de stilte echt op je af. We klimmen het weiland omhoog en zien in de verte geen streepjes meer van onze route. Wel een pad dat en links en rechts omhoog gaat. Robbert besluit rechts aan te houden, Claudia links. Ineens roept Robbert: “Daar hebbie die beesten waar jij het over had!” Ja hoor...de Gemsen zijn gespot! Het zijn een soort van geiten met een klein koppie, een gespierd lijf en lange poten waarmee ze als een speer over de rotsen heen rennen. Robbert zag aan de rechterkant de streepjes weer, dus we gingen rechtsaf het pad in. Hoe hoger we kwamen, hoe rotsachtiger het werd en dus ook ons pad. Na een paar minuten klauterend omhoog over de rotsen (lopen kon je niet) keken we toch maar even op de kaart of dit nog wel goed ging. Het leek ons een vreemde route voor een wandeling die zelfs opa en oma willen maken. Ja, het klopt echt. We moeten door de bergspleet naar boven. Een stijging van 100 meter op ongeveer 60 graden omhoog. Hoewel Robbert het niet had gedacht, klimt Claudia net als hij naar boven alsof het de speeltuin is en halverwege komen we nog andere wandelaars tegen. Met mutsen en handschoenen! We weten in ieder geval dat we een route lopen die juist is, maar handschoenen?? We laten het dalende verkeer voor en klimmen door, dan moeten we er echt aan geloven, we zetten onze eerste voorzichtige stappen in de sneeuw, let wel we zijn inmiddels 5uur verder. Nog een klein stukje door de sneeuw omhoog en dan staan de echt op de top van onze route. Begonnen op 1100m en geklommen naar 2030m. Hier doen we weer een pauze en bewonderen de overweldigende rotsen die ons omringen. Nu moeten we afdalen over nog meer sneeuw en komen op een uitgestrekt weiland terecht met nog meer gems en wilde paarden. Na een lange (modderige) oversteek klauteren we weer omhoog. We houden iets te veel rechts aan en komen op een onbegaanbare gletsjer die al snel de diepte in verdwijnt. Robbert zet enkele stappen en ziet dat het onmogelijk is om hier af te dalen. Gelukkig ziet hij het pad dat links van de berg loopt en we lopen weer een klein stukje omhoog en komen weer op het goede pad terecht. Hier we hebben we uitzicht op de kabelbaan en de parkeerplaats van de camper (al is het heel ver weg). Via eindeloze slingerpaadjes en haarspeld bochten dalen we de steile berg af, met continue uitzicht op de afgrond en camper (die maar niet dichterbij lijkt te komen). Uiteindelijk doen we 2uur over de afdaling en komen we zeer vermoeid aan bij de camper.

Daar wachtte ons een tweede probleem, de camper stond geparkeerd in het gras maar dat bleek nogal vochtig te zijn voor het vele bergwater. De camper stond dus vast in het gras. Gelukkig bieden omstanders een duwende hand en we komen los!. Inmiddels is het 21:30uur en bereken we dat we 8uur hebben gedaan over onze tocht! We vullen ons met de vele tapas die Claudia heeft klaargemaakt. Moe en voldaan vallen we in slaap.