Gasflessen en Lissabon

28-06-2009

Peniche – omgeving

Door de wekker worden we wakker gemaakt. Het kost ons enige moeite uit bed te komen om 8:00 uur als je ondertussen een biologische klok op 9:30 hebt staan. We drinken koffie en smeren broodjes voorons bezoek aan de Berlenga-eilanden. Bij de ticketverkoop aangekomen is er slecht nieuws: er wordt niet gevaren vanwege te hoge golven bij de aanlegplaats op de eilanden. We drinken nog een espresso in het stadje en besluiten op de terugweg naar de camping langs het BP-station te fietsen voor een Portugese gasfleskoppeling. Die hebben ze niet, maar het Galp-station wel. We fietsen weer terug en kopen bij het station een koppeling. Terug op de camping eten we een broodje edemonteren we onze huidige gasfles. We fietsen naar de supermarkt voor een extra gasslang en rijden daarna langs de tourist-office voor de update van ons blog. Bij het BP-station weer aangekomen willen we een gasfles kopen. De BP-mevrouw legt ons uit dat we persé onze oude moeten inleveren. Hoe moet dit dan als je er geen hebt en er voor het eerst een wilt kopen, vroegen wij ons af...ach, terug naar de camping om de gasfles op te halen en weer naar de BP om deze te ruilen. Toevallig (of werden wij bijgestaan door hoger macht?) is er op dat moment ook een Engels sprekende, meneer van de BP-gas service aanwezig. Hij neemt onze Hollandse gasfles aan -kijkt nog even naar de vreemde aansluiting, maar vindt het al snel prima- en voor de zekerheid laten we onze nieuwe Portugese koppeling zien. Nee, die is alleen voor Galp-gas en niet voor BP-gas. Maar bij het BP-station hebben ze überhaupt de goede koppeling niet. Hij vraagt waar wij verblijven en wijzen naar de camping aan de overkant. Hij stelt voor om over 10 minuten bij de receptie af te spreken, zodat hij ons daar de nieuwe gasfles én goede koppeling kan afgeven. We rekenen € 18,80 af voor het nieuwe gas. Inderdaad komt, na 10 Portugese minuten (lees 20 minuten, maar we hebben toch geen haast en service is mooi) de meneer ons de gasfles afleveren met juiste koppeling én extra gasslang. Voor noppes. Hoewel we Hollanders blijven en per definitie gratis goed is, geven we hem toch een fooi en blij installeren we de nieuwe gasfles. Nu nog even terug naar de supermarkt om de slang terug te brengen en naar Galp om de koppeling te retourneren. Zo kom je de dag aardig door!

29-06-2009

Peniche – Cabo da Roca

165 km

Voor vandaag is regen voorspeld en die komt dan ook uit (daar kan Piet nog wat van leren). Het doel was om naar het stadje Sintra te gaan en via een nogal omslachtige route van ons navigatiesysteem komen we in de buurt van Sintra. Door de regenval besluiten we een stukje verder te rijden naar de kust en morgen Sintra te bezoeken. Zo komen we op Cabo da Roca; het meest westelijke punt op het vaste land van Europa. We staan naast de vuurtoren en een restaurant op een 140 meter hoge klif aan de Atlantische Oceaan. Diverse tourbussen komen hier aan om de mensen ongeveer 15 minuten te laten genieten van het mooie uitzicht. Wij hebben minder haast, want we overnachten hier. Het weer is inmiddels opgeklaard en Claudia is bezig met het ontdekken en fotograferen van de sterren (met hulp van het sterrenboek van haar achter-achter-neef Govert Schilling.

30-06-2009

Cabo da Roca - Sintra - Cascais

40 km

We worden wakker tussen de inmiddels alweer aangekomen toeristen (vooral Chinesen zonder gêne die echt overal foto's van maken vanaf het moment dat ze uit de bus stappen...cultuurtje). We rijden met behulp van ons navigatiesysteem naar Sintra en belanden in een dorpje waar de straatjes met muurtjes niet breder zijn dan 2,5 meter. Lekker dan. Het wordt zelfs zo smal dat Claudia de buitenspiegel moet inklappen om erdoor te kunnen en dan zie je natuurlijk altijd weer dat er ook nog iemand van de andere kant door heen wil...het is goed gegaan met een gemiddeld stijgingspercentage van 18%. Robbert zweet inmiddels net zo hard als de motor en moeten twee keer stoppen om beiden te laten afkoelen. We vinden de grote weg naar Sintra en parkeren de auto op een groot terrein. Lopend gaan we Sintra binnen om -al cultureel rondreizend langs kastelen en kloosters- toch ook nog even het Palacio da Pena te bezoeken. Dit plan wordt uiteindelijk een voetreis van 5 stijle kilometers naar de top van de berg waarvan we van te voren niet wisten dat daar Pena was. Eenmaal boven aangekomen nuttigen we eerst een drankje en sandwich. Het bleek de wandelmoeite waard, want ook dit paleis staat op de Werelderfgoedlijst van Unesco en niet zonder reden. Tot 1910 was dit het zomerverblijf van de koningen en dames van Portugal. Het hele interieur is nog aanwezig en zo wandel je door de kamers van waar het 100 jaar geleden nog een sjieke boel was. In de loop der jaren is er heel wat verbouwd en gereconstrueerd aan het paleis. Zo is het uiteindelijk een wirwar van stijlen en kleuren geworden, wat het juist zo leuk maakt. We nemen de bus terug naar beneden á la The Stig van Top Gear door de bochten scheurt. 's Avonds vinden we een mooie camperlek tussen enkele Franse camperaars aan de kust van Cascais. We bekijken de fontijnen die de zee maakt door het slaan tegen de rotsen en bewonderen de vissers die tot diep in de nacht hun maaltijd bij elkaar vissen.

01-07-2009

Cascais – Caparica

115 km

Vanochtend bellen we Emanuel, de collega van Claudia, omdat zijn broer nabij Lissabon woont en ons wellicht een persoonlijke tour kan geven. Al hopende hierop rijden we naar Lagoa de Albufeira, net onder Lissabon met volgens het boek een camping en surfschool. Hier aangekomen merken we dat er geen camping te vinden is en de wegen alleen maar zand en kiezels betreffen. Bovendien was er geen surfschool en openbaar vervoer naar Lissabon was nergens te bekennen. “Waarom waren we hier ook alweer heen gegaan?” “Om te surfen, voordat we naar Lissabon gaan toch?” “Ja, maar hoe komen we dan in Lissabon...?” Owhja....we besluiten terug te rijden naar Caparica, wat in de bewoonde wereld ligt en een camping heeft waar de bus naar Lissabon zo'n beetje voor staat. Robbert rijdt een tochtje met de fiets naar het strand op zoek naar surfscholen en vindt er een waar ze een board en wetsuit verhuren voor de hele dag voor € 25,-. Toevallig staat er naast ons op de camping een Nederlandse surfer, dus Robbert gaat vanavond een praatje maken om de ins en outs te leren van 'how to become a surfdude'.

2-7-2009

Caparica – strand (Praia)

Na het ontbijt fietsen we naar de surf-shop voor het huren van een surfboard met wetsuit en een bodyboard met flippers voor Claudia. Op het strand tegenover de camping vinden we onze buren. Wab de buurman is al in de zee met zijn surfboard. Dus snel hijst Robbert zich in zijn wetsuit pakt zijn board en zal de rest eens laten zien hoe je moet surfen... De golven zijn zo'n 1,5m hoog. Het valt om te beginnen al niet mee om met zo'n (long)board door de branding te komen achter de golven. Dat met de armen peddelen ziet er eenvoudig uit (en dat is het ook) maar het is wel dodelijk vermoeiend. De eerste golf is meteen raak, Robbert surft zo'n 2 á 3 seconden voordat de onbalans het wint, dit is tof! Het blijkt toch een beetje beginnersgeluk want zo eenvoudig is het niet om de juiste timing te vinden om voor de golf uit snelheid te maken en razendsnel overeind te komen op het board. Als de armen echt niet meer kunnen is het de beurt aan Claudia om de blits te maken met haar felrode bodyboard over de golven. Samen met Simone (de buurvrouw) trotseren ze de grote golven om zich terug op de golven naar het strand te laten voeren. Aan het einde van de dag zijn we allebei volledig gebroken en brengen we met onze laatste krachten de materialen weer terug naar surf-shop. 's Avonds hebben we geen energie meer voor koken dus eten we een hamburger met frites op het terrasje van de camping.

3-7-2009

Caparica – Lissabon (Lisboa)

Met spierpijn in al onze ledematen (maar vooral de armen en schouders) zoeken we het busstation op om afgezet te worden in hartje Lissabon. Een stad met ruim 700.000 inwoners bezoek je natuurlijk niet zomaar even in een dagje. Helaas had onze persoonlijke gids het dit weekend te druk, dus zijn we in de grote stad op onszelf aangewezen. We wandelen richting het oude centrum en komen toevallig langs de opstapplaatsen voor de sight-seeing bussen. Als ware vrije ontdekkingsreizigers door Portugal is zoiets natuurlijk 'not done'. Maar de stad is groter dan onze spierpijn aankan dus besluiten we dit toch maar eens te proberen. Dus zo zitten we in de dubbeldekker-cabrio bus met de camera in de aanslag en worden we langs alle 'hotspots' gebracht in Lissabon. In het oude centrum 'Rossio' stappen we uit en slenteren we door de straatjes. Lissabon is in de eind 18de eeuw getroffen door een zware aardbeving waarbij veel oude gebouwen verloren zijn gegaan. De skyline wordt dan ook vooral gedomineerd door grote gebouwen van hotels en banken. Eigenlijk vinden we het niet zo'n hele mooie stad. Porto is volgens ons een veel sfeervollere stad die ook een stuk overzichtelijker is. Tijdens het slenteren wordt ons ook om de 10 meter hasj en wiet aangeboden; “hallo, we zijn Hollanders we kunnen zelf aan meer van het spul komen dan de gemiddelde straatverkoper hier ooit bij elkaar heeft gezien...” We ronden de sight-seeing bustour af en komen 's avonds weer terug op de camping.

4-7-2009

Caparica – camping

Vandaag besluiten we een relaxdag in te lassen. Veel te vertellen hebben we dan ook niet. 's Middags lopen we door het dorpje Caparica en langs de boulevard. Helaas zijn de golven erg klein, waardoor we geen surfers hebben gezien. 's Avonds horen we in de verte de karaoke-avond met Fernando en dit blijkt (na een paar wijntjes en biertjes wel vaker) nog gezellig te zijn met valse klanken en dansende mensen op straat. Lekker geanimeerd worden dus. Tegen de nacht komen de buurtjes de camping op slenteren na een dag Lissabon. We nodigen ze uit voor een BBQ morgenavond.